Ko danas ne vidi razornu razgradnju crnogorskog građanskog društva, borbu protiv sekularnog karaktera države i njeno pretvaranje u pravoslavnu verziju Irana, nije samo puka neznalica, već aktivni dio ovog sramnog projekta
“Za stabilnost Balkanu potrebno je da svi Srbi žive u istoj državi”, izjavio je prije par dana ministar unutrašnjih poslova Srbije i glasnogovornik tamošnjeg predsjednika Aleksandra Vučića.
“Loš policajac” vlasti Srbije više nego jednom nagovijestio je dominantne smjernice državne politike, koje su poslije obrade u lokalnim medijima postajali mainstream cijele političke, ali i intelektualne elite Srbije.
Tako je upravo od njega krenula plagijatorska ideja o “srpskom svetu”, kao balkanski odgovor na “ruski mir (svijet)” koji je razvijan u zvaničnoj Moskvi posljednje decenije.
Opasne poruke glasnogovornika Vulina
Mi malo stariji sjetićemo se sličnih teza s početka devedesetih i poruka “da svi Srbi žive u istoj državi, kao istorijskom pravu” ili radikalske teze “gde su srpski grobovi, tu je srpska zemlja”. Realizacija takve politike vojnim sredstvima, najavljena na Gazimestanu, dovela je do blizu 150.000 novih grobova, protjerivanja miliona i trajne mržnje na Balkanu za barem nekoliko generacija.
Zbog toga je Vulinova poruka opasna i upozoravajuća – mir na Balkanu je moguć isključivo ukoliko se ispune velikodržavne apsiracije Srbije. Ko na to ne pristane može doživjeti sudbinu Ukrajine, specijalnu akciju, “denacifikaciju”.
Foto: Pobjeda
Izgradnja mita o Vučiću kao “predsjedniku svih Srba”, kako ga zove Vulin, koji ne “moli, nego kao vrhovni komadant izdaje naredbe” zvuči slično stvaranju mita o omnipotentnom Putinu koji je istovremeno sve u Rusiji – i predsjednik, premijer, Skupština, sud, svaki medij i svaka partija.
Dominantan narativ o Ukrajini u Rusiji je da je to neonacistička zemlja u kojoj progone ruski “živalj”, iako su ukrajinske grupe povezane sa ekstremnom desnicom doživjele propast i svega 2% na posljednjim izborima, koje je dobio Zelenski kao kandidat kojeg su najviše podržali građani koji žele bliske odnose sa Rusijom.
Pa kad i takva vlast nije bila dovoljno dobra za putinovsku Rusiju riješili su da je “razluče pameti”, kako je govorio jedan od osuđenih ratnih zločinaca za sarajevske stanovnike.
Što znači riječ Crnogorac u srpskoj javnosti
Slična dehumanizacija Crnogoraca je već duži period prisutna u srpskoj javnosti, najčitanijim medijima ali i intelektualnim krugovima i zvaničnoj vlasti.
Tako se riječ “Crnogorac” u štampi može pročitati skoro isključivo u negativnom ili kriminalnom kontekstu: “Crnogorac švercovao 320 kg droge”, “Crnogorac zaklao bivšu devojku”, “Crnogorac izrešetan na Kalemegdanu”, “Crnogorac na smrt pretukao suprugu”…
To ide toliko daleko da kada je uhvaćen brat dvije nacionalne Srpkinje iz Crne Gore koje čak i nastupaju za reprezentaciju te zemlje naslov u medijima je bio – “Crnogorac sa 2,4 kg kokaina uhapšen na Brankovom mostu”!
Predsjednik Vučić za Crnogorce koristi termin “oni koji se nacionalno osjećaju/izjašnjavaju kao Crnogorci”, što znači da je naša nacionalna pripadnost produkt naše vlastite (ne)svijesti, a ne istorijskog i državotvornog utemeljenja. Tako se, jelte, mi sad osjećamo – a do kad će to trajati, pitanje je.
Na otvaranju spomenika Stefanu Nemanji, Vučić kaže:
“Imali su Srbi Vlastimiroviće, Vojislavljeviće, Vukanoviće, i Višeslava i Mihajla i svetog kralja Jovana Vladimira. Imali su Srbi i arhonte i kneževe i župane i kraljeve i svece pre Nemanje”.
Ako su imali, što je onda on Prvovenčani, odnosno prvi Srbin ovjenčan krunom? I ako su bili, smeta li mu to što su Dukljani bili katolici i primili krunu od pape Grgura Sedmog, a nezavisnost izvojevali na Tuđemilu u borbi sa Vizantijom i njenim vazalima iz Raške? Kako bi se silno iznenadili i arhonti i kraljevi i kneževi da znaju da su ih sada pristaja država i narod sa kojim veze nemaju.
U svakodnevnom govoru armije komentatora iz toga nacionalnog kruga Crnogorac je, ipak, najčešće “Milogorac”, “crnogorski ustaša”, “balije i Turci”, “šiptar iz Crne Gore”, “kroatokomunista”(!?) itd, jer je teško preko usta prevaliti tu tešku riječ od devet slova što počinje i završava na C.
“Zvanična Podgorica” i „Jadransko primorje“
S druge strane, poželjno da je za medije iz Srbije i RS izjavu o stanju i političkim i društvenim kretanjima u Crnoj Gori saopšti neki Srbin iz Crne Gore, kako bi se aktivirala plejada službenika BIA, čiji je stvarni uticaj na politiku naše zemlje jednak uticaju meteorologa na vremenske prilike.
Foto: null
I državni i privatni mediji umjesto pominjanja imena države često koriste termin “zvanična Podgorica”, time implicirajući valjda da se radi o čisto administrativnoj, a ne suštinskoj državnoj vlasti, po istom sistemu po kojem se Kosovo nikad u medijima ne zove tako, nego “vlast u Prištini”.
Tako za sada ne postoje pregovori Srbije i Kosova nego dogovori “privremenih vlasti u Prištini sa Beogradom”, implicirajući na nedržavnom karakteru tih pregovora. Pa, ako se za Kosovo od strane Srbije to može i razumjeti – za Crnu Goru može biti više nego simptomatično.
A i crnogorsko primorje je bolje zvati jadransko kad se kupuju karte na stanici u Srbiji, jer jelte, jeste na Jadranu duže nego je u Crnoj Gori, da budemo iskreni.
Što nam žele “dobronamjernici”
Riječ po riječ, manje ili više, kompletna postavka toga da se u potpunosti negira nacionalni i državni identitet Crnogoraca i Crne Gore kao države je – spremna.
Spremna je i ona da se manje brojni narodi predstave kao remetilački faktor i konstantna opasnost po Crnu Goru iako baš suprotno – od njih samo iskazi lojalnosti i iskrene ljubavi prema ovoj državi, dočim nam “dobronamjernici” žele da nestanemo kao snijeg u proljeće.
Tu se vraćamo na početak teksta i želje da svi Srbi žive u jednoj državi. “Želja” koja je devedesetih dovela do toga da danas Srbi ne žive u Zapadnoj Slavoniji, Kninskoj Krajini, većem dijelu Hercegovine, Metohiji, Kosovu južno do Ibra…. Ili da starački životare obilježeni stigmom zločina koje nijesu počinjeli ili u getoiziranim zajednicama bez suštinske perspektive.
Ta “želja” formulisana u Memorandumu SANU, a izvedena tenkovima i artiljerijom JNA, života i domova lišila je stotine hiljada ljudi “pogrešne” nacionalnosti i u Hrvatskoj, Sloveniji, BiH, Kosovu… I dalje bi da nije bilo intervencije NATO da zaustavi etničko čišćenje skoro 800.000 kosovskih Albanaca.
Novo grupisanje svih Srba u jednoj državi
Sve ove ratove Srbija zvanično nije vodila, ali je svaki izgubila. Danas su iz njenog fonda PIO isplaćuju penzije za hiljade oficira koji su vojevali po Baniji i Hercegovini, sravnili Vukovar i pravili „ljepši i stariji“ Dubrovnik. Udruženja boraca ratova 1992-1999. su veoma aktivna, čak i u političkom životu.
Osuđeni ratni zločinci svakog dana nešto smatraju sa kanala ružičastih televizija, šireći nesnosnu atmosferu devedesetih, ovaj put bez redova za ulje i gorivo. Zločini se relativizuju ili negiraju, javnost truje tezama o trulom i neprijateljskom zapadu, iako svi njihovi rođaci žive i rade baš na tom zapadu, a ne u Irkutsku, Groznom ili Volgogradu.
Očigledno je da se novo grupisanje svih Srba u jednoj državi ne može sprovesti bez ratnih sukoba sa zemljama u kojima su građani srpske nacionalnosti manjina (a manjina su u svakoj!), te da je to to uslov za “mir”.
B E N Z I N – kako čudno piše voda, reći će simpatični lik iz crtanog filma. Volio bih da je toliko ozbiljna i opasnost koja dolazi iz Vulinovih poruka, ali nažalost nije.
Uz narativ o Crnoj Gori se istovremeno milionima eura podržavaju iredentističke i antidržavne organizacije u susjednim državama. U našoj zemlji prosrpske partije, “kulturna” udruženja, SPC, pravoslavna bratstva i omladine – svi odreda na istom zadatku. Dokazati da je nezavisna Crna Gora samo eksces, a ne trajno stanje i da će se dio “zabludjelih” milom ili silom vratiti u nacionalno i nacionalističko srBstvo.
MPC preko noći postala SPC
Jer na Dan državnosti Crne Gore nema čestitke mitropolita SPC u Crnoj Gori – Joanikija Mićovića. Ni on ni drugi iz te srpske nacionalne institucije ne smatraju da je dobijanje priznanja na Berlinskom kongresu kad je Crna Gora, za koju su ginuli i njihovi preci (kako god da se osjećali) postala tek 27 nezavisna država na planeti, toliko bitno da bi se trebalo čestiti.
Toliko o odnosu prema državi, toliko puta lažno potenciranom od slatkorječivih, ali prevarnih “građanskih” predstavnika ove institucije. Nema tu nikoga ko nije na zajedničkom putu uništenja sveukupnog crkvenog i državnog nasljeđa i onog od prije 1918, ali i nasljeđa arhiepiskopa Cetinjskog, mitropolita crnogorsko-primorskog, zetsko-brdskog i skenderijskog Amfilohija Radovića.
Foto: mcp
Danas njegov nasljednik ne nosi titulu arhiepiskopa, a ukinut je i Episkopski savjet koji je obuhvatao crkvenu organizaciju na državnoj teritoriji Crne Gore. MPC je preko noći postala SPC.
Jedino što mu nadgrobnu ploču u podgoričkom Hramu ne mogu promijeniti, mada ni to nije isključeno, pa da kažu da takvo nešto nije nikad postojalo.
Kao što danas tvrde da nije ni Sinod Crnogorske Pravoslavne Crkve (čija su samo 2 od 7 članova glasali za njeno ukidanje prije sto godina) niti Ustav autokefalne Crnogorske pravoslavne crkve ni Ustav Crne Gore iz 1905. Kad činjenice nijesu bitne, onda se istorija lažira kao u bajkama braće Grim.
Kličući susjednoj, „slave“ državnost svoje zemlje
O tome što misle od slavnom Trinaestojulskom ustanku da i ne pitamo, kad im je svetac fašistički kolaborant Joanikije Lipovac koji je sa Sekulom Drljevićem 12. jula pod srpskom trobojkom proglasio nekakvu kvislinšku državicu, koja je trajala taman do prve puške na Virpazaru. Nije im smetao ni Sekula s desne strane, dok je bilo talijanskih makarona, ulja i lira, a grof Ćano veselo dočekivan u Cetinjskom Manastiru.
Ili bi za taj specifični mentalno-nacionalni sklop proslava 13. jula, bila poput ove koju je organizovala ruljica iz Tvrdoša i Zavetnika prekjuče u Nikšiću, pozivajući na klanje Turaka uz klicanje Srbiji, Rusiji, Putinu i Vučiću. Ili, što bi napisao jedan crnogorski medij, poznat po forsiranju infantilne ideje o dva ekstremna nacionalizma – slavili uz trobojke 13. jul.
Foto: screenshot
Samo ne pišu da su te trobojke najčešće bile zvanične državne zastave Srbije. Čudno slave državnost svoje zemlje, mašući tuđim zastavama i kličući susjednoj.
Jer su po logici par novinara iz tog medija, njemačke SS jedinice i poljski ustanici iz Armije Krajowa u Varšavi 1944. bili dva ekstrema – bili su različite nacionalnosti i koristili oružje da ostvare svoje ciljeve.
Tako da mi je izgleda i prađed Mirko greškom dizao ustanak protiv fašista i prenosio ranjenike preko Tare. Jer nije imao novinara i njegovo političko krilo da mu objasni da je u stvari digao ustanak protiv “ljudi, a ne fašista” i da je bolja opcija bila da se bavio pitanjima reciklaže i zaštite prirodnih staništa poskoka po Sinjajevini, umjesto što je na Borovu Glavu dočekao Vermaht kako treba i dolikuje.
Jer, ko danas ne vidi agresivnu dehumanizaciju Crnogoraca, razornu razgradnju crnogorskog građanskog društva, stigmatizaciju nacionalnih i vjerskih manjina, borbu protiv sekularnog karaktera države i njeno pretvaranje u pravoslavnu verziju Irana, radikalni udar na prava žena i pripadnika LBGT zajednice i antizapadni i anticivilizacijski resentiman prožet teorijama zavjere – nije samo puka neznalica, već aktivni dio ovog sramnog projekta.